بار سفر

بار سفر بستن همیشه سخت است .مخصوصآ وقتی که آماده نباشی.خوبی زندگی در غربت با همه ی بدی هایی که دارد این است که نمی گذارد معنی موقتی بودن را فراموش کنی.کسی که موقتی زندگی می کند و اماده ی سفر است، دور و برش را با آنچه ضرورتی برایش ندارد انباشته نمی کند .با کسی مسابقه و چشم و هم چشمی ندارد.انچه را می خرد که لازم دارد نه آنچه را که این روز ها همه دارند!

وقتی از دور به بعضی ها نگاه می کنم دلم می گیرد.آنها که با وجود دارایی در حال دویدنند برای سبقت گرفتن.نه برای ارزش هایی که داشتیم . برای چیزهایی که حالا ارزش شده .در این سبقت ها زیر دست و پا مانده ها فراموش شده اند .دنیایی ساخته شده که برایمان بهتر  کردن مدل ماشین ارجح است به باز کردن گره ی کوری از زندگی سخت خویشاوندمان.دنیایی که اگر غافل از مسابقه شوی و به افتادگان برسی از قافله عقب می مانی و...

در  این دنیا  وفا کم کم  رنگ می بازد. آنها که فرزندشان  به پای ارزش های راستین  فدا شدند وقتی بی وفایی می بینند  چه حالی پیدا می کنند!